Zespół pałacowy położony jest z południowej stronie szosy. Obszerny pałac w stylu secesyjnym zbudowano w 2 połowie XIX wieku na miejscu starszego dworu. Jest budowlą piętrową z parterowymi skrzydłami. Nad wejściem od strony północnej widnieje dekoracyjny emblemat gloryfikujący pracę rolnika (kolisty wieniec złożony z kłosów zbóż, owoców i warzyw, z zamieszczoną pośrodku kosą, sierpem i grabiami). Od strony południowej znajduje się kolumnowy ganek z bal-konem. Po II wojnie światowej w pałacu mieścił się internat szkoły rolniczej, a obecnie - mieszkania nauczycielskie i pracownie dydaktyczne.
Wokół na powierzchni 2,92 ha rozciąga się park z 2 połowy XVIII wieku, pierwotnie o układzie regularnym, obecnie o założeniu krajobrazowym, wzbogacony nowym drzewostanem. Rośnie w nim wiele ciekawych drzew, m.in. dęby o obwodach do 650 cm, buk odmiany zwisającej (obwód - 200 cm), buk purpurowy (290 cm), świerk (280 cm), sosna czarna (250 cm), modrzew europejski (200 cm), klon (310 cm), żywotnik zachodni (110) cm, rozgałęziona lipa o obwodzie przy ziemi wynoszącym 480 cm.
Na południe od parku położone są zabudowania folwarku i gorzelni, pochodzące z przełomu XIX i XX wieku. Przy głównym wjeździe na podwórze gospodarcze stoi dom ogrodnika z początku XX wieku.
Na pagórku, na skraju lasu, na północny zachód od nowych bloków mieszkalnych, znajduje się teren dawnego cmentarza ewangelickiego. Zachowały się jedynie pozostałości kaplicy cmentarnej. Rosnący tam dąb ma w obwodzie 530 centymetrów.
POWODOWO - wieś w gminie Wolsztyn, położona 5 km na zachód od Wolsztyna, przy szosie do Zielonej Góry i drodze do Babimostu.
Pierwsza notatka o wsi Powodowo pochodzi z 1401 roku. Wieś należała wówczas do Wojciecha Rzeszotarzewskiego. Później stanowiła własność rodziny Powodowskich. W latach 1514-34 właścicielem wsi był Wawrzyniec Powodowski (zmarł w roku 1543). W XVIII wieku należała do Dziembowskich, a od 1865 roku była w rękach rodziny Lehfeldtów.
Pod koniec XIX wieku na terenie Powodowa odkryto cmentarzysko szkieletowe z nieokreślonego czasu.
Wawrzyniec Powodowski został pochowany w katedrze poznańskiej. Podobno przez rok po śmierci pojawiał się w katedrze w stroju komandora kawalerów maltańskich i w czasie śpiewania Ewangelii stał z dobytym mieczem na znak, że jest gotów bronić wiary. Zjawa zniknęła, gdy wprowadzono zwyczaj, iż najstarszy z prałatów klęczał w tym czasie ze świecą w ręku. W rzeczywistości Powodowski komandorem nigdy nie był.
Synem Wawrzyńca był urodzony w Powodowie Hieronim Powodowski (1543-1613), teolog, pisarz, kanonik poznański, gnieźnieński i krakowski. Święcenia kapłańskie otrzymał w Rzymie, gdzie przebywał w latach 1572-74. Wielokrotnie powierzano mu zadania o randze państwowej. Cieszył się względami króla Stefana Batorego, który obdarzył go tytułem sekretarza królewskiego i kaznodziei; na pogrzebie króla wygłosił piękne kazanie. Był zagorzałym przeciwnikiem arian. Najpoważniejszym jego dziełem jest "Christologiae seu semonum de Christo...", mające stanowić pomoc dla kaznodziejów. Wydał pierwsze w naszym piśmiennictwie kazania sejmowe. Zmarł w Krakowie, pochowany został w kaplicy św. Marcina w katedrze poznańskiej.